Verslaan

23 maart 2020

Verslaan

Het coronavirus kunnen we nog niet verslaan, maar het eenzaamheidsvirus wel, zei onze koning. Wetenschappers proberen met onderzoek greep te krijgen op dat onzichtbare, onvoorspelbare monster, dat zo’n grote invloed op onze gezondheid en ons welzijn heeft. En allen zoeken wij onze weg naar een nieuwe levensstijl om het virus buiten de deur te houden. Tot ons verlangen naar nabijheid moeten we ons in ons isolement zien te verhouden. 

Op tv zag ik in het programma Op1 twee mensen enthousiast vertellen over hun nieuwe initiatief om in contact te blijven met anderen. Hanneke is als actrice werkloos geworden. Omdat bibliotheken gesloten zijn, is zij met de Binnenblijversbieb gestart. Zij bezorgt nu haar lievelingsboeken gratis aan huis bij mensen die in Amsterdam de deur niet uit kunnen. En Bas, afgestudeerd modeontwerper, is een eigen onderneming sheltersuit.com begonnen. Hij heeft donateurs gevonden en maakt nu gratis slaapjassen voor daklozen en vluchtelingen. Hanneke en Bas voelen zich verbonden met iets groters dan zij zelf. Hun ideaal geeft hun niet alleen een doel, maar brengt ook vreugde in hun leven. Zij zijn in contact met wat voor hen van wezenlijke waarde is. En zij inspireren anderen. Bas deed een oproep aan mensen om thuis mee te naaien. Hanneke heeft al anderen gevonden die in andere steden hetzelfde als zij zijn gaan doen. 

Ook mijn buurvrouw van ver in de tachtig heeft het initiatief genomen iemand te bellen met wie ze al heel lang geen contact meer had. Dat maakt haar blij. En zelf zit ik ook bij de telefoon. Dankbaar dat ik iets kan betekenen voor mensen in nood. We willen betekenisvol leven. Als dat lukt, voelen we ons niet eenzaam. 

Maar wat gaat er door de mensen die doodziek zijn, heen. De mensen die in het ziekenhuis liggen en geen bezoek krijgen. Die alleen nog nabijheid van mensen van het ziekenhuis ervaren. Die het moeten doen met een gehandschoende hand die even hun handen vasthoudt. En dat is niet de hand  van een dierbare. En hoe lang houd je het als verpleegkundige vol om stervenden bij te staan? Hopelijk heeft ieder in de zorg een mens om zijn verhaal mee te delen.

De leden van het Rotterdams Philharmonisch Orkest, spelen op Internet vanuit hun huizen voor ons Beethovens Ode an die Freude. In het gedicht staan prachtige zinnen zoals Alle mensen worden broeders, of Wie ook maar één ziel op de aarde de zijne kan noemen of Deze kus die de hele wereld omvat. De verpleegkundige en de stervende proberen de eenzaamheid te verslaan, zij zoeken naar de diepst mogelijke verbinding in hun ziel, geven elkaar misschien met pak en al een kus. Ik denk aan hen.
Petra ter Berg