Zich veilig voelen
29 mei 2019
Zich veilig voelen
Bij Pauw hoor ik Duncan Laurence vertellen over de beschermende rol die muziek in zijn jeugd voor hem gehad heeft. Zijn verhaal lijkt op dat van Ben, die ik de week daarvoor ontmoet heb.
Mag ik wat voor je spelen?, vraagt Ben. Met warme stem zingt hij erbij. Het klinkt prachtig. Al heel lang is muziek zijn uitlaatklep. En zijn instrument is voor hem een klankbord dat altijd terugpraat. Het geeft hem als vanzelf aan wat de melodie bij zijn zelfgeschreven tekst moet zijn.
Het leven is niet altijd gemakkelijk geweest voor Ben. Hij vertelt hoe zeer hij in zijn jeugd is mishandeld en zich onveilig heeft gevoeld. Hij heeft het volgehouden door zijn muziekinstrument. Het hing thuis aan de muur en hij heeft zich het spelen zelf eigen gemaakt. Hij koestert en poetst het nog elke dag. Al pratend over het poetsen herinnert Ben zich hoe graag hij dat voor zijn werk in het leger ook steeds deed. Wat poetste je daar? Mijn wapen. Met enthousiasme vertelt hij over wat het leger voor hem betekend heeft. Teamgeest, saamhorigheid en verbondenheid heeft het hem gebracht. Verbondenheid, niet alleen met elkaar, maar ook met een ideaal: het beschermen van mensen. Het zorgen voor een veilig gevoel op plaatsen waar mensen dat niet meer ervaren.
Het wapen is voor Ben een symbool van bescherming. Niet een instrument om blinde woede mee te uiten, zoals dat in Amerika nu op scholen gebeurt, zegt hij vol afgrijzen.
Sinds hij niet meer in het leger werkt, mist hij het gevoel van verbondenheid. Nare gebeurtenissen, momenten van plotseling ervaren van grote kwetsbaarheid, heeft hij daar ook meegemaakt. Maar de emoties die daarmee gepaard gingen, heeft Ben in zijn muziek op zijn eigen teksten beetje bij beetje kunnen uiten. Zijn instrument laat hem nooit in de steek. Dat maakt dat hij zich bevoorrecht voelt.
Muziek helpt hem ook nu om met het verlies van werk en verbondenheid om te kunnen gaan. Ben treedt niet meer op met zijn band, maar nog wel in zijn eentje. In het verpleeghuis. Als hij daar optreedt, dan gebeurt er wat. Niet alleen met hem, maar ook met de mensen. Als zij de roep van een oude melodie uit zijn instrument horen, dan komen ze vanzelf tot zingen. Dan is zijn instrument ook voor hen een houvast. Het tovert samen met zijn stem de klanken die in ieder verborgen liggen naar boven. Wat voelen de mensen zich veilig bij jou, Ben. Het gaat vanzelf, ik voel me op zo’n moment met hen allemaal verbonden. Het lijkt wel of ik dan volkomen leef.
Het is voor Ben steeds een moment van met de groep opgaan in een groter, omhullend geheel. Van samen één zijn in een veilige bubbel. Heerlijk voelt dat.
Petra ter Berg